مقدمه

خیلی از آدم ها هستند که خواسته یا نا خواسته اشتباهات زیان آوری را مرتکب می شوند، معمولا اگر انسانیتی را در خودشان احساس کنند، با فکر کردن به اشتباهاتشان به خاطر ضرر هایی که به اطرافیانشان زدند عذاب وجدان می گیرند وبه دنبال جبران آن از هر چیزی می گذرند و به هر دری می زنند تا آن را جبران کنند. درست مثل من.
من از آن دسته آدم هایی هستم که سرنوشت خیلی متفاوتی با بقیه دارند، از اول، یک زندگی ساده دارید، اما وقتی بزرگتر می شوی، پرده از راز های زیادی در زندگیت برداشته می شود که نمی توانی آن ها را هضم کنی، یعنی جنبه اش را نداری.
فهمیدن این که من کی هستم؟ این که می توانم چه کار هایی انجام بدهم؟ و این که چرا همیشه من.....؟ من را در هم کوباند و با نتواستن فهمیدن خوب و بد باعث دوگانگی در من شد که با وجود دشمنان فراوانم هنوز نتوانسته ام خود را با آن وفق دهم و به تکامل برسم.
دشمنان من .....دشمنانی که نمی توانند کسی را از خود قدرتمندتر ببینند یا این که مجبور شوند روزی در مقابل آن تعظیم کنند. اینجاست که مرز بین فرهنگ و نژاد شکسته می شود، و از هر قوم و ملیتی برای من دشمن پیدا می شود. آنها تا آخرین لحظه ی عمر در فکر و نقشه کشیدن برای حمله و کشتن من و هم نوعانم هستند.
گروهی خون خوارند و برای کشتن آن ها انرژی زیادی لازم است، بین مردم عادی به خوناشام معرف اند و سالیان سال هم نوعان من مطیع آنان بوده اند اما دیگر نمی خواهند ضلم وستم آن ها را قبول کنند. سالهای سال صبر کردند تا کسی با قدرت بیشتر بیاید و نجاتشان دهد. گروهی دیگر که مردمان عادی هستند، از ترس جان خود بدون دلیل ما را همراه خوناشامان می کشند یا آتش می زنند. اما من چه؟ من دو گانه ام!